Θέλω καιρό να γράψω κάτι.
Αλλά οι μέρες και οι νύχτες μου είναι γεμάτες από σένα, μωράκι μου. Πώς να εκφράσω με λόγια αυτά που βλέπω στα μάτια, στα χαμογελάκια σου; Πώς να μετουσιώσω σε λέξεις τη λαχτάρα της καρδιάς μου, όταν σφίγγεις με τα δαχτυλάκια σου τα δικά μου, την ώρα που θηλάζεις, όταν με κοιτάς στα μάτια γεμάτο ικανοποίηση και διακόπτεις το φαγητό σου για να μου γελάσεις; Έτσι σε σκεφτόμουν, από τον καιρό που σποράκι φύτρωσες μες την κοιλιά μου, κι έτσι μου έτυχες, από τη στιγμή που άκουσα μισολιπόθυμη το πρώτο τσιριχτό σου κλάμα.
Δύσκολος ο πρώτος καιρός, ειδικά για μια μαμά άπειρη, που βομβαρδίζεται με τις συμβουλές γνωστών και αγνώστων. Πόσες παρανοήσεις υπάρχουν γύρω από τη βρεφική φροντίδα και το θηλασμό δεν μπορείτε να φανταστείτε! Με παραξενεύει πολύ που μεγαλώνουν αρκετοί γονείς βρέφη μοναχικά, χωρίς την αγκαλιά της μαμάς, χωρίς το γαλατάκι από το στήθος, μωρά που αν δεν κοιμούνται όλο το βράδυ συνεχόμενα θεωρούνται ιδιότροπα ή προβληματικά! Μωρά που αν θηλάζουν συχνά σημαίνει ότι δε χορτάνουν και γι' αυτό φταίει το γάλα της μάνας!!! Γονείς που προβάλλουν τις απαιτήσεις και τις δικές τους ανάγκες πάνω στο μωρό, αναμένουν από αυτό να συμπεριφέρεται ως ένας ενήλικας, μετά από 9 μηνές που αυτό ήταν προστατευμένο μέσα στην κοιλιά της μάνας του! Και ένα τσούρμο από συγγενείς και γνωστούς καλοθελητές, να υπονομεύουν την προσπάθειά σου και να επιχειρούν να σε πείσουν ότι το μωρό πρέπει να έρθει στα δικά τους μέτρα... Να δώσεις ξένο γάλα να χορτάσει, να το αφήσεις και λίγο να κλάψει, μπας και κακομάθει. Γιατί ένα μωρό δύο μηνών δεν χρειάζεται αγκαλιά και χάδι!!!
Ευτυχώς, σήμερα υπάρχουν τόσες πηγές ενημέρωσης στο διαδίκτυο, που είναι εγκληματικό να ακολουθεί κάποιος πρακτικές επιζήμιες για την ψυχική υγεία του μωρού. Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, μετά από 2,5 μήνες αγκαλιά με την μπουμπού μου. Μήνες γεμάτοι κλάμα, στην αρχή (και από τη μαμά και το μωρό), λόγω απειρίας, φόβου, απελπισίας, αλλά πολλά γελάκια, μετά. Γελάκια που κάνουμε παρέα κάθε μέρα!
Τα λέει όμως όλα το ποίημα της αγαπημένης Κικής Δημουλά:
Το σπάνιο δώρο
Tης Κικής Δημουλά
Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.
Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)
