Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Να γράψω 


Ο χρόνος αναδιπλώνεται, τρυπώνει στο δωμάτιο.
Να κρατήσω τις στιγμές. Να γράψω.
Χεράκια απλώνονται, φωνούλες… Δύο, τέσσερα, έξι... ένα παραμύθι ακόμα…  το νανούρισμα μαμά, και το άλλο που μου αρέσει.
«Νάνι  νάνι … και παρήγγειλα στην πόλη τα προικιά σου… νάνι νάνι κοιμήσου γλυκά.»
«Σ’ αγαπώ από δω ως το φεγγάρι και γύρω γύρω – κι εγώ σ’ αγαπώ – και μετά ως τον ήλιο και γύρω γύρω – κι εγώ σ’ αγαπώ – και πάλι πίσω στη γη».
Ως την άκρη του κόσμου. Ώσπου να μην υπάρχει κόσμος.
Συστολή. Διαστολή. Καρδούλα που χτυπάει ακουμπημένη στην καρδιά μου. 
Εισπνοή. Εκπνοή. Ανάσα που αναπαύεται στο στήθος μου.
Η αγάπη λιώνει, στροβιλίζεται και μας σκεπάζει. Ευλογία.
«Μαμά, γάλα.»
«Μείνε κοντά μου , ν’ αποκοιμηθώ.»
Βλέφαρα βαριά που τρεμοπαίζουν.  Ανάσες σε μισόκλειστα χειλάκια. Άλλο ένα βλέμμα. Κοιμήσου μωρό μου…
«Δώσμου το χέρι σου.»
«Σ’ αγαπώ.»
Φως. Αγάπη. Όνειρα.
Μωρά μου.
Να’ ρθει ο ύπνος να σας χαϊδέψει τα μαλλάκια. Νεράιδες και πεταλούδες σαν κοιμάστε στα ταξίδια σας, να σας φιλούνε τ’ ακροδάχτυλα…  να μην υπάρξει πόνος, ποτέ.
Συστολή. Διαστολή. Ο χρόνος δεν υπάρχει.
Τώρα. Πάντα. 
Να κρατήσω τις στιγμές.
Να γράψω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου