Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Eίμαστε κάτι, Κώστας Καρυωτάκης

Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
O άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

3 σχόλια:

  1. Αυτό πραγματικά είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα... τελικά έχεις κι εσύ την δική σου μελαγχολική πλευρά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δε θα έλεγα τόσο μελαγχολία. Περισσότερο ένα αίσθημα απορίας... ανικανοποίητου...΄Με πιάνει κατά περιόδους! Αλλά δεν το αφήνω να με καταβάλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτο το αίσθημα που λες είναι ότι πιο δημιουργικό κατέχει ο ανθρωπος. Φύλαξέ το καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή